Beveiligd: Moeder hoort als eerste te gaan…

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Tirandola tranen

1 oktober hebben we met enkele Tirandola leden de muziekdraad weer opgepakt na alle verdriet dat enkelen van ons voor de kiezen kregen. Krachtig om tranen te laten en die trekharmonica je gevoel te latenvertolken. Trekken en duwen is als in- en uitademen.

Ons clubje groeit steeds meer naar elkaar toe door het delen van muziek en privé zaken.

https://youtu.be/6bc9yADlDoM

Deze keer zitten we in de schuur van Anny en Henk. Corona tijd! Deur open, dik aangekleed en hete koffie. Jammer genoeg zaten we niet in het hooi wat Henk daar te drogen gelegd heeft. ( ik heb 14 dagen op dit nummer gestudeerd, helemaal perfect , ’t zal d’r wel in zitten op ’n dag, maar ik vond het goed genoeg om voor Anny en Henk te spelen)

Dag mam.

“Als ik jou toch niet had….”zei ze zo vaak.

En ik er dan achteraan:”Dan had je wel een ander!”

Mam vertrouwde blind op me. Zo vaak heeft ze voor zware vuren gestaan en kon ik er voor haar zijn. Dat is fijn. Dat maakt het minder moeilijk om nu afscheid te moeten nemen. We zijn er samen naar toe gegroeid. De laatste tijd hadden we een ritueeltje: na een kopje koffie in het restaurant even naar de gebedsruimte op de eerste etage. Een leuke binnenshuis wandeling. Zaten we voor Maria en stookten we de electrische kaarsjes. “Voor ieder die me dierbaar is” Haar kinderen werden dan opgenoemd, meestal met de zorg die ze over hen had, er bij vermeld. Ook miste ze kinderen die te lang niet geweest waren. “Och mam , die hebben het druk”, zei ik dan maar. Bovendien: haar 93 jarige korte termijnhegeugen was hopeloos.  “Ik hou van alle 5 even veel” zei ze dan.

Ik sprak met haar ook over dood gaan, bij dat kaarslicht. “Daar ben ik niet bang voor.  De hemel? Die is hier.  Ze geloofde niet in mensen tegen komen die haar voor gegaan waren in de dood.  ( Da’s maar goed ook want de scheiding van mijn ouders was geen feestje en ze had de pest aan haar schoonfamilie.) We spraken ook over haar moeder die aan borstkanker overleden was toen zij 12 was,  wat voor impact dat voor haar had als oudste van het gezin.

En ik luisterd, hield mijn kaken op elkaar. Ze heeft niet geweten dat…

Of, mam, heb je het wel geweten? Op het moment dat ik  bij de oncoloog de deur uit liep kreeg jij een TIA….

“Och Ardy, als ik jou niet had…” mam kneep in mijn hand en we draaiden Maria de rug toe.

overleden 25 sept. 2020

Waterpret en een zacht plonsje

’t Was een hele leuke dag: onze oppas-maandag met Esmee. In de ochtend naar de kipjes van boer Bouke gewandeld en tussen de kak gekuierd. Middag slaapje en daarna met de andere maandag-oppas-vader Jorrit van haar beste vriendinnetje Djurra,afgesproken een uurtje te gaan varen. Guus aan het roer, wij de kindjes in de gaten houden en entertainen. Over de rand hangen en naar opspattend schuim kijken, In de kussens duiken,  bakjes fruit leeg snoepen, brood scheuren voor de eendjes en de uitslaande brand op een boot in Grou was een sensatie  voor de volwassenen. Maar het aller leukste was onze schuit van binnen poetsen. Emmertje water en mijn gele doekjes: goed voor een dik uur waterpret. Om 17.30 was iedereen moe, vlug de boot aan de kant en lekker patatjes eten bij Tom en Rixt. Na dat eten hebben Guus en ik de boot afgedekt. Mijn taak is dan het dekzeil vast sjorren. Een klusje wat opperstre concentratie van me vergt: Stram in de poten en dus minder evenwichtig. ’s Avonds ontdek ik dat ik m’n mobiel kwijt ben. Tot 23.00 uur met Guus en ’n zaklampje de steeg uitgekamd, Tom en Rixt lastig gevallen ( die moesten ook zoeken) en toen gingen we nadenken: kwam het dekzeil aansjorren weer in beeld.  Herinnerde me een zacht plonsje, waar ik toen geen aandacht voor had….

En onze Tom?  Precies: die had nog een mobieltje liggen. Morgen weer bereikbaar!

Ik zat er bij en keek er naar.

Vanmiddag is er bij mijn moeder een opticien geweest. In het verzorgingshuis, op haar kamer. Geweldig. Ik liep al een tijdje te hannessen: hoe regel ik dit. Dame in rolstoel, daar kun je niet mee naar een opticien in de stad. Diverse opticiens gebeld, situatie uitgelegd. Als ze NIET uit de stoel kan, is het eigenlijk een onmogelijkheid haar ogen op te meten. De computer zit vast en ma moet omhoog en omlaag gepositioneerd kunnen worden.   De Watersteeg gaf me een adres van de huisopticien. Wat een service en vakmanschap: nog echt “ouderwets “met glaasjes wisselend de juiste sterkte vinden. Ik zat er bij en keek er naar.

Mijn moeder gaat 70% meer zien met de nieuwe bril op haar neus. Ik schrok me “lens”. Zorg je zo goed, van steunkous tot kapper, van pedicure tot bloemist en kledinglijn… Ze klaagt nooit. Daar zit ’t ‘m in. Dus toen ze voor de corona tijd , zich een paar keer liet ontvallen dat ze slechter ging zien, dook ik daar meteen in. Eindelijk een kans om die oude bril, dat ouderwetse montuur te gaan dumpen. Corona kostte dus een half jaar. Vandaag  de dag van Het Licht!

Misschien help ik je hier mee? www. huisopticiens.nl

0900 – 2300023

 

 

 

“een BEEST!”

Mijn vriendin had de lokatie uitgekozen: een stevige industriele omgeving, doorspekt met kunst. Heerlijke omgeving voor een gezonde hap en goed gesprek.  Geen alcohol: zij koos muntthee.  Ik kreeg zo’n draaimolen voor m’n neus en moest assistentie vragen om mijn thee te voorschijn te laten komen. Ondertussen zat m’n vriendin de stuik groen met een stampertje te pletten om zo het aroma los te laten komen. Bij het drinken duwde ze eerst het struweel opzij omdat het anders haar ogen zou uitsteken. Lang leve vers en veel. 

Het gesprek liep lekker , we sprongen van de hak op de tak. De lunch keuze – ondergeschikt aan het gesprek- was zo gemaakt. Het werden twee heerlijke salades. Bij mij was er een hele zak sla op m’n bord gekieperd en daar overheen waren  de gamba’s gestrooid. Nog wat meloen e.d. om het af te maken.

Ik had een prachtig bord pure natuur om weg te smikkelen. De serveerster kwam ons nog wat servetjes brengen. Vlak bij mijn oor begon ze hysterisch te krijsen: “EEN BEEST, er zit een BEEST op U. En hij is best groot!” Het arme ding ( de serveerster) was behoorlijk overstuur. Rustig blijven dus. Ik zag niks maar HET BEEST zat kennelijk op MIJN schouder. Een olifant weegt zwaarder, we zaten naast een grote voliere… De papagaai zat nog steeds in zijn hok . Ik wrijf zachtjes over m’n schouder . Het bleek een lief klein krekeltje te zijn.

Kwam het krekeltje uit de salade of uit de kooi? Wie weet hoeveel ik er al op had…

Het beestje kreeg zijn vrijheid, buiten het gebouw. Krekels kun je ook op de menukaart aantreffen bij een “beetje “restaurant…

Corona schitzofrenie

Wat een creativiteit wordt er losgelaten op de 1,5 m speelruimte. Geweldig om te zien en horen. Maatregelen geven lucht… Maar ik hoor zo weinig over de opa-en oma-kinderen-kleinkinderen situatie!

Wij horen tot de risicogroep, niet alleen wat leeftijd betreft, maar ook om gezondheidsredenen.  Terwijl de wereld groter wordt voor iedereen om ons heen, lijkt het wel of die van ons kleiner wordt: hoe meer contacten kleinkinderen hebben ( op school) hoe groter de kans is dat ze opa en oma dus besmetten. Dus : geen contact. Naar kinderen toe kom je voor het zelfde dillemma te staan: 1,5 m kan maar meer niet. Je mist het gewoon, die knuffel. Vervolgens heb ik nog een moeder van 93 die ik nu weer mag bezoeken! Dus als ik niet nies en hoest mag ik 1x per week haar zien. Op haar kamer, volgende isolatie. ( Nu 1x per week achter glas of hek. ) Maar als ik bang ben voor een sluipend corona virusje, moet ik al helemaal niet het verzorgingstehuis in gaan….Over 14 dagen worden de effecten pas bekend. Toch?

Nu is die regeling zo in het verzorgingshuis dat er maar 1 vaste bezoeker per familie wekelijks mag komen. Is die ziek, dan mag uit een ander gezin van de fam. een volgende de plaats innemen. Nu is de situatie in onze familie zo, dat ik slechts 20 km van het verzorgingshuis woon. De anderen moeten 45 min. of 120 min. auto rijden.  De druk op mij is dus erg groot om me aan te melden als wekelijkse bezoekster. ( ik deed dat de hele tijd al:  buiten achter het hek of in de tent)

Maar waar hebben we het over als dit dus levensreddend is. Ik denk dan maar aan de IC waar wij niet eens op terecht gaan komen mochten we corona besmet raken. Al die steun voor de helden….daar wil je toch geen afbreuk aan doen?!

Naar beneden toe ( qua leeftijdsopbouw-  m’n gezin- )  mag het niet -en naar boven toe – ( qua leeftijdsopbouw m`n moeder ) mag het wel.

Snap je m’n schitzofrene gevoel???? Ik heb gewoon schuldgevoelens als ik bij m’n kinderen in de tuin zit. Springt er weer zo’n hummeltje van 2 of 3  op je schoot. Die snappen dat toch niet… “HA OMA!” twee uitgestrekte armpjes komen op je af. Je zwiert ze vlug op armlengte van je af en hoopt maar dat er geen virus overgesprongen is.

 

eerste animatiefilmpje “de Toverdoos”

Tja…ik blijf slordig in de afwerking. Dat is de conclusie die ik trek. Maar op gegeven moment moet het maar eens klaar zijn. Dus druk ik op de knop “renderen”en ligt het filmpje klaar te zijn.

In mijn archief een bult tekeningen, steeds weer details veranderen om een animatie effect te kunnen maken. In de opslag op mijn laptop een chaos van korte deel-filmpjes van scenes….Och waar val ik jullie mee lastig…

Na de twee “Kikkerbilletjes”boekjes wilde ik door met tekenen, verhaaltjes maken. Maar de commerciële kant is killing: ik heb geen zin om steeds aandacht te moeten vragen voor verkoop.  Dit kost niks, alleen tijd en die hebben we nu.

Marcel van Luit- fantasievolle foto’s

Tijd voor de krant. Pag. 20 van de Volkskrant: een prachtig blad fantasievolle foto’s. Geweldig. Geniet mee. (  en ga daarna door naar de website cobraart.)

 

https://www.cobraart.nl/catalogue/product-category/masterpieces/marcel-van-luit/

 

Koekoek-tijd

We zien de kleinkinderen dus even niet. Heel verstandig van onze kinderen dat ze streng zijn voor Opa en Oma want wij horen bij de kwetsbaren in deze samenleving. Maar natuurlijk hebben we contact. Via mobiel en skype.  De dagen zijn nog steeds goed gevuld voor ons….geen zorg. In de koekoek filmpjes willen we de kleintjes de dingen laten zien die we altijd samen doen. Herkenning. Wel met een speciaal tintje.