Winter wandeling

Ze had er geen zin in, maar afspraak is afspraak. Ik kom niet voor niets naar Veghel op zaterdag avond. De activiteiten commissie had een Winterwandeling georganiseerd en als je als dochter niet de kar duwt, dan blijft ie binnen staan. Inclusief je moeder. Maar ’t was koud, ja, en daarom die tegenzin. Dus: Dikke jas aan , plaid over de beentjes, stola om en lampion in je hand.  Het traject was aanvankelijk glooiend, helling naar beneden, en we hadden de wind in de rug. Lieve schattige kindertjes deelden snoep uit, suikers, om de energiehuishouding op peil te houden. Vaders brandden houtvuurtjes en op verschillende plekken werd drank uitgedeeld. Chocomel voor de bestuurder van de rolstoel, glühwein voor m’n moeder. Warm blijven! Muziek wees de weg  en gezang nodigde uit mee te zingen. Kerstverlichting in de tuinen, volle maan….alle ingrediënten aanwezig om af en toe van ’t padje te raken waardoor mijn moeder verschrikt gillend in haar stoel zat. D’r gebeurde écht niks geks, maar ’t is donker en dan lijkt die sloot veel groter en dichterbij. De wind draaide en de rolstoel werd zwaarder en zwaarder. Een beetje misselijk  van alle kerstkransjes, suikergoed, chocomel, march mellows en koud geworden verlang ik naar de eindstreep. Nog één koortje, nog een ploegje muzikanten op je route en precies op ’t moment dat je zowat door je knieën gaat komt er licht in de duisternis. Het verzorgingshuis! We hebben ’t gefikst. Mam was blij dat ze dit gedaan heeft, “ze had het voor geen goud willen missen!” vertelde ze me toen ik haar handen warm wreef. Volgend jaar wéér!