Tirandola in corona

Ons trekharmonica clubje draait ook in crisis tijd. Terwijl Lia zich ’t schompes werkt en Rai 2 maar ternauwernood aan haar vakantieoord kon ontsnappen, de buurman van Annie al aan corona is overleden  maar, HOERA,  Annie weer oma gaat worden….proberen wij nieuwe manieren uit om contact te houden. Bets en Michele komen met “hang-out” : een contact app die we aan het uitproberen zijn ( wat ‘m niet gaat worden ben ik bang) Maar: We hebben de Tirandola app. Daar draait alles om. Eerste initiatief was de zomer-playlist. Iedereen stuurt 2 favoriete nummers in die we allemaal gaan instuderen. Bladmuziek zelf regelen ( delen) maar het meeste komt uit onze samengestelde bundel. Je speelt je ingestudeerde nummer voor op app. Wij weten dan in welk tempo je dit wilt hebben, en we in de maat spelen. Later, als we elkaar weer treffen.  En zo studeren we en hebben contact. ’t Lukt en dat maakt gelukkig.

Koffie!

Koffie moet je verdienen, ook als geïsoleerde, hoestende, pensionada. Ik schep dus vóór dat dampende bakkie even de goot leeg. Roosters opzij en graaien in ’t blad. Wat een vangst! Tom ( hobby visser) zou er zijn vingers bij aflikken. Wat een wurmen. Ze lijken een beetje in paniek als ik hun onderkomen omwoel. Ze moesten eens weten: ze krijgen gewoon een ander plekje in de tuin.

Vroeger reeg ik ook wel eens zo’n worm aan een haakje, tegenwoordig krijg ik ’t niet meer over m’n hart. Verboden trouwens want het is levend aas. Hersenen hebben ze niet lijkt me, maar een pijnzenuw wel. Er gaat ook een verhaal in de rondte dat een gedeelde worm er gewoon twee worden! Lijkt me heel sterk. Anne?

adem in -adem uit

Natuurlijk doen wij ouwetjes er alles aan om fit te blijven: Guus en ik pakken de fiets. Zonder elektrische ondersteuning uiteraard. Vandaag 2 uur gefietst en onderweg de ademhalingsoefeningen van Joop van Remortel gedaan. Onze yoga leraar. Bij voorkeur doe ik die als ik de fietsbrug af ga: lekker vaartje heb je dan. Armen ( los van het stuur) omhoog, vingers spreiden en diep ademhalen. Dat doe je tot je aan het kruispunt komt. Weinig verkeer op de weg, geen corona te zien, dus….

In onze straat aangekomen klinkt er een lekker muziekje vanaf het schoolplein. Het verlaten schoolplein. Twee knullen zijn er hun work-out aan het doen. De zonen van Johan en Juliette onze overburen. We wonen aan het schoolplein en hebben “natuurlijke rechten” zou je kunnen zeggen, dit plein te gebruiken. Een hekwerk of bordjes “verboden dit en dat” vormen geen belemmering voor onze gezinnen, nooit geweest.

Julian en Jeroen, twee sportfreaks,  hebben het alternatief voor de gesloten sportschool ontdekt! Het klimtoestel was er vast al toen ze ukkies en minder gespierd waren. Toen moest ik ze zoeken tussen al die kleintjes….wat een kerels zijn het geworden. We zijn 10 jaar verder….adem in – adem uit.

deur dicht

In de speelkamer maak ik muziek. De garag van onze twee-onder een kap woning. De garage van de buren sluit aan: ze hebben geen last van mijn muziekske. Het is er meestal fris, koud op sommige dagen zelfs, maar daar doen we niks aan. Gewoon harden. Als kleinkind Sanne bij ons is laten we deuren open staan zodat “haar” speelkamer lekker op temperatuur is. Sanne kiest op het moment duidelijk voor opa. Een klef stelletje.Ik ben er wel een beetje jaloers op eerlijk gezegd want wie slooft zich de hele tijd uit met gekke spelletjes? Oma. De kracht van opa zit in het ijsje om 9.30 uur, de kast met koekjes: 11.00 uur, de boterham met pasta om 13.00 uur, samen aan tafel tekenen ( met schuine blik op de krant) . Een mooi momentje voor mezelf. Muziek maken in de speelkamer. Deur open, in de hoop dat ik Sanne verleid. Na een half uur spelen sluit ik me weer bij die twee aan. Hee….de deur was toch open? Nu was hij dicht. “Heb jij die deur dicht gedaan, flauw hoor!” ik tegen Guus. Hij lachend : “Sanne kwam net naar me toe: Zo opa, deur dicht gedaan. Hoef het niet te horen.” 3 jaar, ze maakt al aardige zinnetjes.

Vroeger toen ik dwarsfluit speelde kwamen m’n zonen me storen met ’n smoes. “Mam heb je even tijd voor een gesprekje?”  En nu een kleindochter die…

rug -en oogklachten en een lastige familie

“Ik kan alleen nog een brief lezen als ik mijn arm gestrekt omhoog houd, de brief boven mijn hoofd lees. Zo zijn mijn ogen aangetast door het werk. Ook door de steeds achterover hangende houding zijn mijn rug en nek een kwelling…” Michelangelo schrijft aan zijn vader. Vrienden heeft hij niet. Hij werkt hard, heeft er geen tijd voor. De paar mannen waar hij goed mee kon werken aan de Sixtijnse kapel, had hij voor een paar maanden in dienst genomen. Daarna moesten een paar goedkopere, minder ervaren fresco schilders hem helpen.

Hij haatte Julius de II.  Omdat deze gewoon de opdracht voor een graftombe cancelde. Alle marmer was uitgezocht en lag klaar. Een jaar van voorbereidingen in de steengroeven, wég. Ook alle tekenwerk, de voorstudies: niet meer nodig….En nu komt die zelfde paus nieuwsgierig kijken als Michelangelo,zich op die steiger, 15 m. hoog, in die ongemakkelijke houding, staat te werken aan het plafond van de Sixtijnse kapel.  Michelangelo weigert ( daarom?) alle pottenkijkers, inclusief de paus, tijdens het schilderen van de fresco’s. Toen Julius een keer vermomd onder die stellage rondscharrelde, “viel er perrongeluk” een plank van boven naar beneden…Het was een kort lolletje: Michelangelo werd met een stok afgeranseld door de paus. Een mooie reden om weg te gaan uit Rome. Tot het tij weer keerde, de gemoederen bedaard waren want het werk moest uiteindelijk af. Ze waren tot elkaar veroordeeld, de paus en de kunstenaar. Geld, macht en vakmanschap….het geeft verplichtingen. Als zijn familie niet van hem afhankelijk was geweest, had Michelangelo het een stuk gemakkelijker gehad. Maar hij zorgde voor een vader en 3 losbandige broers….gek werd hij er van. Kon hij zich alleen maar met schilderen of beeldhouwen bezig houden.

vergankelijkheid

Bij het afbreken van dit kunstwerk , brak ook iemand zijn been… Mijn zoon ( job-coach) kwam op het bedrijf waar ik een 7 m. hoog kunstwerk mocht realiseren, 26 jaar geleden.

“Nou mam…zet je maar schrap” zei hij gisteren. “’t Is gesloopt.”

Het was voor Unilever en moest een herinnering worden aan de ZWAN fabriek. De opdracht was: maak van materialen uit de fabriek een kunstwerk. Super! Ik liep er rond met iemand die alles noteerde wat ik wilde gebruiken. We liepen door een spookachtig verlaten fabriekspand. Mijn ontwerp was goedgekeurd: een bouwtekening die zich als een soort stripverhaal liet lezen. Een technisch tekenbureau keek er naar omdat het stormkracht 9 moest kunnen doorstaan. De enige (!) wijziging die aangebracht werd, was dat mijn vierkante metalen balken, rechthoekig moesten zijn. Voor de rest was alles goedgekeurd. Ze wisten alleen niet hoe de wolken te maken. Ook daarvoor bedacht ik de oplossing. Inmetselen en dan de tegeltjes er tegen lijmen. Ook in de andere wolk: de reliefjes terug laten komen, de overduidelijke decoratie in de gevels van de fabriek. Een fabriek die als een wolk aan de hemel verdween…dat was mijn gedachte.

Het was zo’n gave opdracht. Het grootste wat ik gemaakt heb. Ik had nog nooit zoiets gedaan. Werkte full-time in die tijd maar had gelukkig mijn opfrisverlof: dat was een paar uur minder op mijn lesrooster. In de middagpauze fietste ik naar het kunstwerk in aanbouw om het proces te sturen. De lassers moesten op een dag alles wat ze aan metertjes op de trapleuningen gelast hadden weer los maken want het zat niet naar m’n zin: niet naar de tekeningen gekeken en zo maar wat gedaan. Ik moest diep adem halen en assertief zijn om mijn ontwerp exact zo te laten uitvoeren als ik wilde.  “Och, we doen hier zo vaak iets wat opnieuw moet…”was hun nuchtere reactie.

Toen de stalen constructie gezet werd heb ik Tom en Loek van school thuis gehouden: ik wilde dat ze dit moment mee zouden maken.

Het kunstwerk is enkele jaren gebruikt als kerstboom ( ook een suggestie van mij) maar “..de grond was te nat en ze konden er niet bij komen met de hoogwerker. Te zwaar voor de ondergrond.” vertelde Loek me. “Wil je die wolken nog hebben, dan kun je ze nog uit de container halen…”

’t Is goed zo. Mooie herinneringen en alles is zo betrekkelijk. Het heeft m’n leven wél verrijkt. Het was de uitdaging die ik zocht. De foto kan ik niet vinden, op 0.20 sec. van dit filmpje kun je het kunstwerk zien.

 

aan de gang blijven

Een jaar geleden, ik was net 1 jaar met pensioen,  begon ik met ’t tekenen als serieuze hobby. Helemaal de focus op tekenen, schrijven. fotograferen, lay-out bedenken.  De Kikkerbillletjes boekjes verschenen. Deel 1  was precies na een half jaar klaar. Toen even “gas”gegeven en in oktober waren voor deel 2 de tekeningen en layout klaar. Voor kerst waren er genoeg boekjes in principe ( toezeggingen !) verkocht om deel 2 ook daadwerkelijk te laten drukken. Dat gaat dan in een oplage van 100 stuks. Met kerst kon je het onder je boom aantreffen! Doelstellingen gehaald! Verkoop is ’n dingetje, de minst leuke kant van een boekje uitgeven in eigen beheer.

Deel 3 zit in m’n hoofd maar daarvoor moet ik foto’s van bevroren water maken…Conclusie is dat ik dat wel kan schudden.

Guus zat ook niet stil: was zijn archief aan het ordenen. Verhaaltjes die hij 30 jaar geleden schreef werden uit de la gediept. Aan mij de vraag om tekeningen te maken. Zijn boekje wordt bij de Hema gedrukt in een oplage van 3. Voor ieder kleinkind één boekje.

Primelkatoe, de Zwarte Mamba, en nu ook: de Bevroren eendenvijver, zijn klaar.

Bij de Kikkerbilletjes teken ik op foto, bij deze boekjes van Guus heb ik echt geïllustreerd: dus ook de achtergrond voor m’n rekening genomen. Sketch Up , een heerlijk tekenprogramma, wat een verschil met het echte tekenen op papier. Dit gaat zo gemakkelijk en je kunt overal tekenen! Niks mee sjouwen, geen “rommel” geen mappen met tekeningen die je nooit meer aan kijkt maar wel bewaart.( en voor wie?)

Alhoewel de charme van echte verf, de kwasten en penselen, de kleurpotloden en de kruimels van m’n gummetje nooit geëvenaard worden op een Ipad. Het échte contact met je materialen.Alles is dus in huis aanwezig, doe niks weg.                                              Met m’n kleindochtertjes komt alles weer op tafel.

Sneeuw

’t Is al weer gedooid….vannacht even een laagje poeder over de vijver, ’t was mooi. Laatste tekening voor een nieuw verhaaltje van Guus. “De bevroren eendenvijver.” Hele discussies hier : Hij : “Bankje er bij?” Ik: ” Nee, te truttig”.  Hij: “Die eenden kunnen wel weg, maakt ’t mysterieuzer…” Nee, die eenden blijven. ’t Is goed met die inspraak.

Samen aan een boekje werken. Nicky French gevoel. Alleen luister ik wel naar hem en hij niet naar mij.

Met een omweggetje: Kikkerbilletjes in de sloot vanuit L.A ( USA)

Margot stuurt me dit filmpje toe. Trots: haar kleinkind is  3 jaar, leest nog geen letter, maar kan de tekst van het boekje helemaal uit haar hoofd opzeggen! De ouders van kleine Charlotte zitten als expat in Amerika. een paar maandjes pas. Veel Nederlands voorlezen dus om je moers-taal niet te verleren. O jee…er sluipt al Engels in haar vocabulaire.

https://photos.app.goo.gl/zzwDvdXshWLRsfAq9

Ijspaleis

De duiven in de boom achter ons huis zijn al voorzichtig aan het baltsen. Voorzichtig is in dit geval letterlijk voorzichtig: op zo’n dun takje een vrouwtje imponeren is een waagstuk. Lente…winter hebben we hier dus niet gehad. Guus vraagt me tekeningen te maken bij zijn nieuwe kinderverhaal: wintertafereel. Wel ja: hij wil er een ijspaleis in zien. Dus even kijken…we moeten naar China. Jammer.